Κυριακή 8 Μαρτίου 2015

Μερικές σκέψεις με αφορμή το graffiti του Πολυτεχνείου.

Πριν από μερικούς μήνες γυρίζοντας στο σπίτι, βράδυ, είδα δύο αγόρια να ζωγραφίζουν ένα graffiti  στους τοίχους ενός εγκαταλελειμμένου(;) βιοτεχνικού κτιρίου στη γειτονιά μου.  Σταμάτησα και τους καμάρωνα.

Την επόμενη μέρα φρόντισα να περάσω από τον ίδιο δρόμο για να δω το αποτέλεσμα της δουλειάς τους και χάρηκα πραγματικά γιατί η δουλειά τους έδωσε χρώμα στη θλιβερή όψη του κτιρίου αυτού.

Επίσης χάρηκα όταν κάποια άλλα παιδιά έκαναν graffiti  στον πλαϊνό τοίχο του σπιτιού μου που συνορεύει με ένα παρκάκι.

Δεν χαίρομαι όμως που κάποιοι έχουν γεμίσει τον μπροστινό τοίχο του σπιτιού μου με κακόγουστα και κακογραμμένα συνθήματα οπαδικού περιεχομένου.

Το graffiti  είναι μια μορφή τέχνης. Μερικές φορές η τέχνη ενοχλεί και προκαλεί. Αυτό δεν είναι κακό. Κακό είναι όταν η τέχνη προσβάλει βάναυσα.

Δεν προσβάλει, αντίθετα στολίζει, όταν γίνεται σε κτίρια που δεν έχουν αρχιτεκτονική και ιστορική σημασία. Και υπάρχουν πολλά σχετικά έργα μέσα στην Αθήνα που μας κάνουν υπερήφανους.

Στην περίπτωση του πολυτεχνείου η προσβολή είναι πολλαπλή. Προσβάλλεται η ιστορικότητα  και ο συμβολισμός του κτιρίου, αλλά προσβάλλεται και η αισθητική.   Αυτή η τεράστια «μαυρίλα» μου φέρνει στο μυαλό μια άλλη «προσβολή» που υπέστη το κτίριο αυτό, την φωτιά του Νοέμβρη του ’93.

Το συγκρότημα των κτιρίων του Πολυτεχνείου έχει υποστεί πολλούς βανδαλισμούς στο όνομα της ελευθερίας της έκφρασης και του αγωνιστικού συμβολισμού του.

Ένα σύμβολο, όμως, το διατηρούμε και το προστατεύουμε. Δεν το προσβάλουμε.

Προσβολή για το Πολυτεχνείο είναι και η εικόνα του πεζοδρομίου της Στουρνάρη με τους χρήστες, που δεν διστάζουν να κάνουν χρήση «εν μέση οδώ»,  τους εμπόρους των ναρκωτικών και τους μικρεμπόρους των λαθραίων τσιγάρων.

Η δημιουργία του τεράστιου αυτού γκράφιτι ήρθε να συμπληρώσει και να αμαυρώσει (στην κυριολεξία) περισσότερο την ήδη βεβαρυμένη εικόνα του ιστορικού κτιρίου.  

Δεν υπάρχουν σχόλια: