Σάββατο 19 Φεβρουαρίου 2011

Το καρναβάλι ενός εισιτηρίου του μετρό.





Είμαι ένα συνηθισμένο εισιτήριο του μετρό. Περιμένω ώρες, μπορεί και μέρες κλεισμένο μέσα στο σκοτεινό κουτί του αυτόματου μηχανήματος πώλησης. Πολύ σκοτάδι, βρε παιδάκι μου! Περίμενα πως και πως την ώρα που θα βγω στο φως να πάω και καμιά βολτίτσα. Βαρέθηκα κλεισμένο εκεί μέσα.

Σήμερα ήρθε κι εμένα η σειρά μου. Τσουπ έσκασα μύτη στη θυρίδα κι ένα γερασμένο χέρι άπλωσε και με πήρε. Τι φως !! Επί τέλους θα πάω κι εγώ τη βόλτα μου!

Το χέρι που με πήρε ανήκε σε μια γλυκιά κυρία με άσπρα μαλλιά και πολλές τσάντες από την λαϊκή. Με έβαλε στην σχισμή του ακυρωτικού μηχανήματος κι έτσι «επικυρώθηκα». Είμαι πια ένα "έγκυρο εισιτήριο". Θα πάω βόλτα με το μετρό.

Κατεβήκαμε τα σκαλιά για τις αποβάθρες. Ήρθε ο συρμός και το ταξίδι ξεκίνησε.

Όμως τι δυστυχία!! Στον επόμενο σταθμό η γλυκιά κυρία κατέβηκε. «Τι ατυχία !» σκέφτηκα, «δεν ήταν της μοίρας μου να πάω μια μεγάλη βόλτα». Ανεβαίναμε τις κυλιόμενες σκάλες και σκεφτόμουνα «αυτό ήταν! Θα καταλήξω σ’ ένα καλάθι σκουπιδιών. Μέχρις εδώ ήταν η ζωή μου και η βόλτα μου».

Αλλά ξαφνικά τι έκπληξη! Βγαίνοντας από τον σταθμό η γλυκιά κυρία μεταμορφώθηκε σε ένα αγόρι που κρατούσε μια αγκαλιά βιβλία και ξαναγύρισε μέσα στο σταθμό και πήρε τον επόμενο συρμό.

«Μα πως έγινε αυτό ;» αναρωτήθηκα. Μετά θυμήθηκα ότι αυτές τις μέρες έχει ξεκινήσει το καρναβάλι. «Αχ, τι ωραία !! Πολύ καλή η μεταμφίεση. Κι εγώ θα συνεχίσω τη βόλτα μου».

Το ταξίδι κράτησε για 3 στάσεις και εκεί έγινε πάλι αλλαγή της μεταμφίεσης.

Τώρα το αγόρι άλλαξε σε μια όμορφη κοπέλα που έσπρωχνε ένα καροτσάκι με ένα γλυκό μωρό. Τώρα η κατεύθυνσή μας άλλαξε, γυρίζαμε πάλι πίσω, αλλά δεν με πειράζει εμένα. Ο δικός μου προορισμός είναι να κάνω βόλτες με το μετρό, δεν με απασχολεί η κατεύθυνση.

Στο τέρμα το παιχνίδι της μεταμφίεσης συνεχίστηκε . Μια ξανθιά καλλονή με κρατούσε στα χέρια της. Μαζί της συνέχισα την βόλτα μου. Αυτή η όμορφη κοπέλα με έβγαλε κι απ’ το μετρό και με έβαλε σ’ ένα λεωφορείο. «Τι ωραία !» σκέφτηκα. «Είμαι πολύ τυχερό εισιτήριο. Θα δω και τον έξω κόσμο».

Η διαδρομή με το λεωφορείο κράτησε αρκετή ώρα κι όταν κατέβηκε η κοπέλα στη στάση της η ζωή μου της μιάμισης ώρας τελείωνε. Τώρα μπορούσα να ξεκουραστώ για πάντα στο καλάθι των σκουπιδιών.

Είμαι ένα πολύ τυχερό εισιτήριο, επειδή ξεκίνησα την ζωή μου μέσα στο καρναβάλι και την έζησα όλη εκτελώντας με χαρά τον προορισμό μου, να κάνω βόλτα με τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Και είχαν και την πλάκα τους οι μεταμφιέσεις της κυρίας που με αγόρασε.

Σκέφτομαι τα υπόλοιπα αδέλφια μου. Θα είναι άραγε κι αυτά τόσο τυχερά; Θα μπορέσουν κι αυτά να ζήσουν το τρελό αυτό καρναβάλι; Και πόσο κρατάει το καρναβάλι, άραγε; Μακάρι για πάντα!



Δεν υπάρχουν σχόλια: